Contingut d'usuari Aquest contingut ha estat redactat per un usuari d'El Periódico i revisat, abans de publicar-se, per la redacció d'El Periódico.

Carta de una lectora: "No fue fácil decirte adiós"

Ayuntamiento de Viladecans

Y me siento culpable por no saber dejarte ir. Por la incapacidad a cortar esa cuerda que te permita volar, por seguir arrastrándote conmigo en lo más profundo de mi dolor.

Entretots

Publica una carta del lector

Escriu un post per publicar a l'edició impresa i a la web

Me siento mal por tantas cosas, principalmente por las que simplemente no hice. Fui consciente que te estaba perdiendo, que sí, seguías ahí físicamente, pero obviamente ya no eras tú. Debí despedirme de ti en el preciso momento en que aún podías recordarme. Pero no supe hacerlo. O no estuve para hacerlo.

No fue hasta que un virus te arrebató de mi vida, que me di cuenta de que, en verdad, ya no estabas. Y ya era tarde. Porque después de tantos meses sin verte, no pude estar yo físicamente para poder acompañarte, darte la mano, abrazarte o besarte. Para que, al menos, pudieras irte arropada por los tuyos.

Tan siquiera pude verte con el traje que tantos años tenías preparado por si “tenías que irte”. Tuve que llorarte, gritarte, y decirte adiós a través de un ataúd cerrado. Y dolió. Y sigue doliendo.

Pero hoy necesito dejarte ir. Sé que donde estés, velas por mí. Y eso me da fuerzas para seguir sin ti. Gracias por tanto, por criarme, por enseñarme, por guardarme tantos secretos… Pero sobre todo gracias por estar aún no estando. Te quiero.